با تو خوشبختم

تمام خوشبختی های دنیا برای من است وقتی تو

کنارمی و نفست موسیقی کوچه های

حوالی بهشت را زمزمه می کند

تمام آرامش دنیا کنار من است وقتی تو کنارمی و

دستهای نوازشت مهر خدا را بر بند بند پوست تنم

میکشد...

مریم پنج‌شنبه 12 آبان 1390 ساعت 02:22 ب.ظ

نظرات 2 + ارسال نظر

محسن پنج‌شنبه 12 آبان 1390 ساعت 02:28 ب.ظ http://bakhyr.blogsky.com

سلام. چه زیبا. البته معشوق حقیقی که همان خداست، همیشه در کنار ماست.

یک حرف دل دارم برات، لطف کن تا ته بخونش، همونطور که منم مطلبتو خوندم:

دقّت کرده اید که ما بیشتر از اینکه بندۀ خدا باشیم، بندۀ نفسانیات خود و مدهای روز و عرفهای جامعه هستیم؟ مثلاً اسلام میگه عمل حرامه، ما نگاه می کنیم می بینیم توی جامعه کمتر کسی اینو رعایت می کنه، پس ما هم رعایت نمی کنیم! یا میگه فلان عمل واجبه، می بینیم برامون سخته، یا خوشمون نمیاد اون عمل رو انجام بدیم، پس انجامش نمی دیم و بهانه می آریم و گاهی میگیم اینها رو آخوندها ساختن یا می گیم خدا اینو نگفته، یا من اینو قبول ندارم!!(در حالی که گذشته از قرآن، احادیث مستندی هم هستند که واجب یا حرام بودن عمل رو نشون می دن)

پس بندگی خدا چی میشه؟ مگه قرآن نمیگه چه بسا چیزی رو دوست دارید ولی براتون بده و چه بسا از چیزی بدتون میاد ولی براتون خوبه؟ قرآن وقتی داستان ابراهیم و فرزندش رو میگه، داره به ما یاد میده که اگر خدا خواست باید عزیزترین چیز دنیایی خود رو هم در راه خدا بدیم، حتی اگر هیچکس مثل اون کار رو نمی کنه. امام حسین به ما یاد داد که حتی اگر اقلّیت بودیم هم باید در راه خدا جهاد کنیم.

و جالب اینجاست که ما به اسلام عمل نمی کنیم و به خواستهای خودمون عمل می کنیم، ولی سؤال می کنیم: اگر اسلام خوبه چرا ما وضع زندگیمون بده؟ جوابش اینه که ما به اسلام عمل نمی کنیم که وضع زندگیمون خوب باشه. زندگیمون اینه، وای به آخرتمون، که اثر اصلی اسلام برای آخرته.